(Re)Ser(Vado) - Del poemario “Profundidad de Campo”
(Visor, 2009) - Poema B |
Cando deixo de ser flor,
molesto.
Pero o duro era ser, o
infatigablemente
aciago.
Que eu contraese algunha seria doenza
favorecería grandemente á miña
obra literaria.
Como non teña traballo, marcho para Las Vegas.
Nos Estados Unidos son máis guapa que en ningún
sitio.
Pero teño sido agre e pretenciosa,
teño sorrido por interese propia,
a axetreada capitalista sexy;
compensei polos meus días de impotencia.
Ser
é o difícil.
Cando falei só contemplaron os meus labios.
¿Se me tomo un descanso iso
faráme irresponsable?
¿se son vulnerable
serei pisoteada?
¿se me fosen peor as cousas
quereríadesme máis?
Unha profusa navalla é o proxecto da identidade,
un reiseñor mecánico a tarde.
Tanto souvenir acabará con Notre Dame
¿Onde estabas cando te necesitei?
Cuando dejo de ser flor,
molesto.
Pero lo duro era ser, lo
infatigablemente
aciago.
Que yo contrayese alguna seria dolencia
favorecería enormemente a mi obra literaria.
Como no encuentre trabajo, me marcho a Las Vegas.
En los Estados Unidos soy más guapa que en ningún
sitio.
Pero he sido antipática y pretenciosa,
he sonreído por mi propio interés,
la ajetreada capitalista sexy;
compensé por mis días de impotencia.
Ser
es lo difícil.
Cuando hablé sólo contemplaron mis labios.
¿Si me tomo un descanso eso
me hará irresponsable?
¿si soy vulnerable
seré pisoteada?
¿si me fuesen peor las cosas
me querríais acaso más?
Una profusa navaja es el proyecto de la identidad,
un ruiseñor mecánico la tarde.
Tanto souvenir acabará con Notre Dame
¿Dónde estabas cuando te necesité?
|
|
|
|
|
|